Καμία σχέση ο τίτλος με το περιεχόμενο του ποστ αυτού.
Απλά να σας τραβήξω την προσοχή θέλω γιά να διαβάσετε αυτό :
Προχθές πήγα το παιδί σε γιατρό στην Αθήνα. Στην ίδια πολυκατοικία διαμένει κρατικός αξιωματούχος όχι και από τους πολύ ανώτερους ένας απλός πρόεδρος ενός οργάνου.
Ο άνθρωπος αυτός απασχολεί έναν αστυνομικό μόνιμα στην είσοδο του κτηρίου σαν θυρωρός ένα πράμα και επίσης μιά κουστωδία παρατρεχάμενων να τον παραλαμβάνουν κατά την έξοδο του, κάτι που είχα την τύχη να είμαι αυτόπτης μάρτυς :
Ένας οδηγός, ένας συνοδηγός που του άνοιξε την πόρτα του πολυτελούς οχήματος και ένας ζητάς να ακολουθεί.
Τον περίμεναν αρκετή ώρα να κατέβει, ίσως έχεζε, και το άγρυπνο βλέμα όλων αυτών σκανάριζε τον περιβάλλοντα χώρο και τους περαστικούς που ξύνανε τα παπάρια τους γιά το ποιός έμενε εκεί μέσα και βιαστικοί διέσχιζαν τον δρόμο.
Γιά λίγο ένοιωσα κάποια οργή και κάποια αηδία αλλά είχα την τρέλα μου με το παιδί και δεν έδωσα ιδιαίτερη σημασία.
Το μεταφέρω όμως προς εσάς, ίσως να νοιώσετε κάτι παραπάνω.
ΣΧΟΛΕΙΑ ΔΗΜΟΤΙΚΑ ΓΥΜΝΑΣΙΑ